Zmarł ks. prof. Edward Walewander

13 stycznia 2025 r. w Domu Księży w Lublinie zmarł ks. prof. Edward Walewander. Pogrzeb 16 stycznia. 

Edward Walewander (ur. 6 grudnia 1947 w Niemirówku, zm. 13 stycznia 2025 w Lublinie) – polski ksiądz, pedagog, znawca Polonii, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, kanonik honorowy Kapituły Archikatedralnej Lubelskiej, kapelan Jego Świątobliwości.

Od najmłodszych lat pozostawał pod silnym wpływem pobożności maryjnej kształtowanej przez sanktuarium krasnobrodzkie. Święcenia kapłańskie odebrał 25 stycznia 1974 z rąk Opilio Rossiego w Innsbrucku. Również w 1974 obronił magisterium z teologii na Uniwersytecie Leopolda i Franciszka w Innsbrucku (studia rozpoczął na KUL). W 1978, na tej samej uczelni, doktoryzował się (tytuł pracy brzmiał: Echa Powstania Styczniowego w prasie austriackiej) i tego samego roku powrócił do Polski. Został wikariuszem w parafii katedralnej w Lublinie. W latach 1979–1983 pracował jako prefekt studiów w Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Lublinie. Od 1979 do 1982 był referentem do spraw misji w diecezji lubelskiej. Od 1982 do 1986 był referentem do spraw ekumenizmu. W latach 1984–1986 był diecezjalnym duszpasterzem rodzin. Od 1984 pełnił także funkcję sekretarza biskupa lubelskiego do spraw kontaktów z zagranicą.

Od 1 października 1980 przeszedł na Katolicki Uniwersytet Lubelski, gdzie rozpoczął pracę dydaktyczną oraz naukową. W 1987 odbył podróż naukową po Kanadzie. Od 1995 był adiunktem i w tym samym roku habilitował się na podstawie pracy Wychowanie chrześcijańskie w nauczaniu i praktyce Kościoła katolickiego na ziemiach polskich w II połowie XIX wieku. Od 1997 jest kierownikiem Katedry Pedagogiki Porównawczej w Instytucie Pedagogiki Wydziału Nauk Społecznych KUL. W latach 1990–2005 był dyrektorem międzywydziałowego Instytutu Badań nad Polonią i Duszpasterstwem Polonijnym KUL. Od 1997 jest profesorem KUL, a od 2009 profesorem nauk humanistycznych. 1997 kieruje Katedrą Pedagogiki Porównawczej na KUL (W 1998 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego KUL w tym instytucie). Pracował też w Instytucie Badań nad Polonią i Duszpasterstwem Polonijnym (1983–2005).

Od 1993 do 2002 był prezesem Oddziału Lubelskiego Stowarzyszenia Wspólnota Polska. Był też współzałożycielem działającego od kwietnia 1990 Lubelskiego Klubu Polonijnego. W 1993 powołany został w skład Rady Naukowej Centrum Studiów Latynoamerykańskich CESLA Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1995 był członkiem Rady Naukowej Zakładu Biografistyki Polonijnej Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie, a także Kolegium Redakcyjnego Ilustrowanego Słownika Biograficznego Polonii Świata. Od 2011 pełnił rolę członka Rady Programowej Instytutu Biografistyki Polonijnej Wyższej Szkoły Humanistyczno-Przyrodniczej w Sandomierzu. 

Większość odznaczeń, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przekazał jako wota do sanktuarium w Krasnobrodzie.