Pamietam jak ta pani byla nauczycielka w szkole podstawowej nr 3. Kazdego roku obierala sobie jakas osobe ktorej sie czepiala. Bylam wtedy w 5 moze 6 klasie gdy mialam ten "zaszczyt" zostac taka ofiara. I wszystko bym zrozumiala gdyby besztala mnie za nauka. A ja wtedy slyszalam ze chodze wieczorami kolo OHP / nie wiedzialam nawet gdsie to sie znajowalo i co to bylo /podrywac chlopakow i nazywala mnie rokokowa kokota / po latach dopiero dowiedziaam sie co to znaczy/ bolalo bardzo bo bylam zawsze niesmiala i raczej wycofana a bylam obiektem drwin " pani pedagog" . wstyd przyznac ale cieszylqm sie jak skonczyl sie rok szkolny i na drugi rok padlo na kogos innego. Tym razem na kolege z ktorego drwila ze napil sie zimnego kakalka i dostal rozwolnienia i dlatego nie ma go w szkole. Reasumujqc jako naczucielka wiedze miala ale jako pedagog koszmar i dlatrgo chocby wiersze byly na miare nagrody literqckiej .. nie siegne po to nigdy

Ech, no niestety i ja czytając pani przykre wspomnienia z lat szkolnych również miałam zdarzenie z tą panią, której nie widziałam na tzw. oczy i nigdy nie byłam jej uczennicą. To było wiele lat temu, może lata 80-te XX-go wieku. Sama byłam nauczycielką. Przebywałam ze swoją grupą dzieciaków, która była jedną z kilku grup na obozie harcerskim gdzieś w Polsce, już nie pamiętam nazwy tej miejscowości(zdaje się to było Zalesie Górne). Jak wspomniałam, każda grupa miała swojego opiekuna. Pobyt był bardzo miły, obfitował w wiele ciekawych atrakcji i wszystko przebiegało pięknie i spokojnie. W ostatni dzień miały przyjechać po nas dwa autokary i zabrać do Zamościa. Niestety, jeden z nich miał awarię i przyjechał tylko jeden. Komendant obozu zdecydował, że tym autokarem odjadą dzieci młodsze, w tym moja grupa, a starsze poczekają na drugi, zastępczy i tym samym do Zamościa dojadą później. Przed naszym odjazdem bardzo miła dziewczynka podeszła do mnie i poprosiła czy nie mogłabym, gdy będę w Zamościu zadzwonić do jej mamy i poinformować, że przyjedzie drugim autokarem, niech się nie martwi. Tą mamą była pani Duławska. Spełniłam prośbę jej córki, gdy tylko dojechałam do Zamościa i oddałam swoje dzieciaki w ręce rodziców. Zadzwoniłam do mamy dziewczynki no i niestety bardzo oberwało mi się, tak jak bym to ja była winna, że autokar nie dojechał na czas, naprawdę było mi bardzo przykro. No cóż, samo życie. Zapomniałam o tym, aż dzisiaj pani wpis przypomniał mi o dawnych latach. Te wspomnienia Pani i moje są ku przestrodze innym, że czasami trzeba pomyśleć wcześniej zanim wypowie się słowa, które mogą zranić. I to dotyczy nie tylko tych zdarzeń, o których wspominamy, ale jako przesłanie, że ludzie powinni być bardziej życzliwi dla siebie.I dlatego, pomijając wszystko, życzę poetce weny twórczej i radości w kontaktach z odbiorcami.

A co ma piernik do wiatraka! Jest konkurs recytatorski, dzieci recytują fajne, zabawne wiersze bardzo dobrej zamojskiej poetki, a tu? Trzeba jej przypiąć łatkę: TO CO, ŻE PISZE WIERSZE, WREDNA JEST!!! Oj ludzie, ludzie....

A jeszcze obmawia się anonimowo, tak po naszemu!

Pani Olu W. i pani lub panie KiK. I kto tu mówi o anonimowości- ci, co sami podpisali się pseudonimami? W którym miejscu padło stwierdzenie w moim komentarzu o wredności, o jakiejś nienawiści? Komentarz dotyczył pewnych sytuacji, zachowań ludzi, którzy mogą w świadomy lub spontaniczny sposób kogoś urazić.Życzę, jak wyżej,pani poetce jak najlepiej, zdrowia, pomyślności i radości z pracy twórczej, oraz jeszcze wielu tomików poetyckich.