Stare porzekadło mówi, że nie ma miłości bez zazdrości. Osobiście bliższe mi powiedzenie, że nieznaczna, znikoma szczypta miłości, winna być przyprawą miłości, bo jak przecież wiemy co za dużo to niezdrowo. Czyli jak jest z tą zazdrością? Jest nieodłącznym elementem miłości, czy trucizną, która niszczy związek?
Gdy nam na kimś bardzo zależy, gdy ktoś jest dla nas niezwykle ważny - naturalne jest, że chcemy być dla tej osoby najważniejsi i jedyni. Wyobrażenie, że nasz ukochany rozmawia z inną kobietą, może powodować ukłucie zazdrości ? to całkiem normalne, a czasem nawet bywa dobrą motywacją do większego dbania o nasz związek.
Sama pamiętam, gdy po paru latach małżeństwa udałam się z moim mężem na premierę filmową i stojąc z boku zobaczyłam z pewnego dystansu, jak koleżanki z pracy na niego patrzą. Pamiętam, że poczułam wtedy wyraźnie ukłucie zazdrości, ale podziałało ono na mnie niezwykle pozytywnie. Pomyślałam sobie ? hej fajny ten mój mąż, podoba się, kobiety go lubią, ale to właśnie ze mną tworzy dobry związek i to mnie wybrał na drogę przez życie.
Ale wiem też i często słyszę to w gabinecie, że taka niewinna sytuacja społeczna, mogłaby spowodować wybuch zazdrości i niezłą awanturę w związku - kim była ta kobieta, z którą rozmawiałeś?; dlaczego ona tak na Ciebie patrzy, na pewno łączy Was coś więcej?!.
Dlaczego na niektóre osoby zazdrość działa pozytywnie, wzmacniająco, a u drugich wzbudza złość, lęk i chęć kontroli, łączy się z ciągłymi awanturami i ograniczeniami? Wydaje się, że dwa czynniki mają tu znaczenie: zaufanie i poczucie własnej wartości.
Psycholodzy wiedzą, że za każdym zachowaniem drugiej osoby, stoi jakaś potrzeba. Za zazdrością często stoi ogromny lęk przed utratą osoby, którą kochamy. Gdy pojawia się lęk, zaraz obok pojawia się kontrola. I to jest ten moment kiedy zazdrość wymyka nam się spod kontroli i zamiast doprawiać miłość, psuje cały jej smak. To sygnał, że warto udać się po pomoc, bo problem jest w nas, a nie w osobie, o którą jesteśmy zazdrośni, czy jak to często w naszych schematach bywa, we wszystkich dookoła.
Bywam zazdrosna, ale ufam mojemu mężowi. Zaufanie to niełatwe zadanie, które ma do wykonania każda para, która planuje wspólnie iść przez życie. Trudno zbudować bliską, głęboką relację nie ufając. Różnimy się między sobą poziomem ufności. Są osoby, które na dzień dobry dają 100% zaufania, ale są też tacy, którzy uważają, że budowanie zaufania to lata ciężkiej pracy.
Myślę, że dużą rolę odgrywają tu nasze doświadczenia z różnych ważnych relacji w naszym życiu ? czy nasi rodzice tworzyli dobry związek i ufali sobie nawzajem, czy ufali nam jako dzieciom, czy nie doświadczyliśmy zdrady w ważnej dla nas relacji. Jeśli kiedyś zostaliśmy mocno skrzywdzeni, trudniej zaufać. Wówczas ojawia się dużo lęku, obawa, że może się to powtórzyć. A gdy pojawia się lęk, zaraz obok pojawia się kontrola ? gdzie idziesz, z kim, na jak długo, a czy ta osoba jest fajna, a czy ma męża??
Gdy nie mamy przekonania, że jesteśmy dobrzy tacy jacy jesteśmy i właśnie tacy jesteśmy warci bycia kochanym ? czyli gdy nasze poczucie wartości jest zaniżone, ma to ogromny wpływ na nasze zachowanie w relacji z innymi osobami. Czując się niepewnie będziemy porównywali się do innych osób, które pojawiają się wokół naszego partnera, będzie pojawiał się lęk, że tamte osoby są lepsze, ciekawsze, bardziej atrakcyjne, a co za tym idzie zazdrość o każdą osobę, która pojawi się blisko naszego ukochanego czy ukochanej.
Więc jeśli zazdrość jest stałym elementem Twojej relacji, warto przyjrzeć się uważnie sobie i postarać zrozumieć, co tak naprawdę się pod nią kryje. Nie jest to łatwe zadanie i z reguły wymaga wsparcia specjalisty zajmującego się terapią par, ale gdy uda Ci się przemienić jad zazdrości w delikatną przyprawę miłości, w nagrodę dostaniesz danie doskonałe.
