Coraz większa grupa osób ma możliwość załatwienia różnych spraw urzędowych korzystając z możliwości jakie daje sieć internetowa. Trzeba jednak stwierdzić, że mimo szybkiego rozwoju standardów rządzących dostępem do informacji zawartych na stronach oraz aplikacjach wciąż wiele osób ma problem z dostępem do tych właśnie informacji. Dotyczy to przede wszystkim osób dotkniętych różnego rodzaju niepełnosprawnościami wynikającymi bądź to z choroby, bądź też z wieku, ale również osób, które mają problemy poznawcze. Aby zapobiec wykluczeniu tych osób i zapewnić im pełny dostęp do informacji i usług opracowane zostały pewne wytyczne znane jako standard WCAG 2.1.
Standard WCAG 2.1 staje się coraz bardziej powszechny nie tylko na stronach instytucji publicznych, które mają obowiązek zapewnić dostępność cyfrową swoich serwisów internetowych. Nic dziwnego, nasze społeczeństwo jest bardzo zinformatyzowane. Ogromna większość ma każdego dnia dostęp do urządzeń, na których można znaleźć nie tylko informacje, ale również otrzymać dostęp do zasobów bibliotek, audiotek. Korzystamy z różnego rodzaju serwisów internetowych, korzystamy z bankowości internetowej, również sprawy związane z naszym zdrowiem załatwiamy częściowo przez Internet.
W roku 1994 wynalazca stron internetowych Tim Berners Lee, powołał do życia konsorcjum w skład którego weszły największe firmy zajmujące się szeroko rozumianą komputeryzacją, takie jak Microsoft, Apple, IBM, Cisco inc. Yahoo inc. Mozilla.org i wiele innych, a także naukowcy. Konsorcjum WWW, znane również jako konsorcjum W3C, zajęło się uporządkowaniem chaosu, który panował na rynku stron komputerowych oraz aplikacjach. Prace trwały dość długo, ale w roku 1999 W3C wydało zalecenia, dla twórców i administratorów stron, mających zapewnić dostęp do treści internetowych dla jak największej grupy odbiorców. Te zalecenia są znane jako standard WCAG 1.0. Rozwój sieci oraz nowych technologii wymusił niejako dalsze prowadzenie prac nad standardami regulującymi dostępność treści zawartych na stronach www, czy też w różnego rodzaju aplikacjach. W3C wydało nowe zalecenia w roku 2008. Dotyczyły one między innymi zapobieganiu wykluczenia osób z niepełnosprawnościami oraz mającymi problemy z prawidłowym poznawaniem treści. Trzeba jednak powiedzieć, że opracowane zasady przez W3C zasady i standardy miały charakter doradczy i dopiero w roku 2016 stały się normą międzynarodową ISO/IEC, a następnie zostały zaadoptowane w Europejskiej normie EN-301549. W tym tez roku Parlament Europy wspólnie z Radą Europy, uchwalił Dyrektywę 2016/2102 z dnia 26 października 2016. W roku 2018 pojawił się nowy standard WCAG 2.1, który był ulepszoną wersją poprzednich, a który uwzględniał rozwój technologii, powszechny dostęp do urządzeń mobilnych. Nowy standard wymusił również zmiany w obowiązujących przepisach dostosowujących je do nowych zaleceń.
Standard WCAG 2.1 warto wprowadzić na stronie niezależnie od tego czy się ma taki obowiązek czy też nie
Obowiązujące wprowadzenie przepisów standard WCAG 2.1 jest skierowany do twórców oraz administratorów stron internetowych oraz aplikacji. Co to jednak znaczy wdrożenie standardów WCAG? Zapewnienie dostępności o których jest mowa w przepisach wprowadzających standard WCAG 2.1, oznacza, że każdy może się zapoznać z jej zawartością i wykonać wszystkie zadania na dowolnym urządzeniu, nie zależnie od szybkości łącza oraz niezależnie od warunków, czy w końcu na dowolnej aplikacji klienckiej – przeglądarce, czytniku ekranu. Do kogo jednak jest skierowane to prawo? Standard WCAG 2.1 to przepisy, które dotyczą przede wszystkim stron internetowych podmiotów publicznych. To twórcy i administratorzy tych stron muszą dbać o to, by stworzona przez nich strona, aplikacja była dostępna również wszystkich osób, bez względu na jakiekolwiek ograniczenia wynikające z niepełnosprawności czy też z ograniczenia rozumienia. Jednak to nie ogranicza stosowania standardów WCAG wyłącznie do stron podmiotów publicznych. Również strony skierowane do osób niepełnosprawnych, czy starszych również powinny spełniać wymogi określone w standardzie WCAG 2.1, gdyż w innym przypadku tworzenie takiej strony nie miałoby żadnego sensu.
