Wiatraki. Gdy wiatr staje się towarem

Wiatraki

W moim śnie, same wiatraki
- tak jak u Hitchcocka  ptaki.
W okno patrzę z niepokojem 
 czy nie zjawią się tu rojem.

Gdzieś pod lasem jeden stoi
jak duch jakiś w srebrnej zbroi.
I z oddali się przygląda
- na dobrego nie wygląda.

Nocą, przyśni mi się czasem
gdzieś  na wzgórzu,  tam pod lasem
wiatrak, co się chce rozmnożyć
by w rodzinie trochę pożyć.

Jak rodzinka to i dzieci
- kręcą się i prąd leci!
Mało mocy, więc gotowe
mnożyć się (choć nie są zdrowe!).

No i będzie, niezły furkot,
kiedy wejdą na podwórko!
A  jak staną tak bezczynne
by pokazać że są inne?

Nikt z ich prądu nie  skorzysta,
nawet  Zenek organista.
Po pradziadkach od teściowej
luxy  lampy ma naftowej.

Nasz krajobraz - ładny taki
- zdominować chcą wiatraki!
Drogą sztucznej ekonomii
kroczą - wielcy i...  niezłomni! 

Przyszedł czas!  - zakładam zbroję...
I na koń! - ściskam rękojeść.
Na wiatraki mus  wyruszyć,
aby zacną kopię  skruszyć!

Lepiej zostać Don Kichotem,
niźli  monstrum mieć pod płotem!  
I podatki nowe płacić,
by bogaty się bogacił.

guru

[ALERT]1758142357217[/ALERT]