Od piątku (8 lipca) w Galerii Zamojskiej oglądać można prace Waldemara Świerzego zaliczanego do najwybitniejszych europejskich plakacistów minionego stulecia. Prace pochodzą ze zbiorów żony zmarłego artysty - Magdaleny Świerzy.

Waldemar Świerzy urodził się 9 września 1931 roku w Katowicach, zmarł 27 listopada 2013 roku w Warszawie. Studiował w latach 1947-1952 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych - Wydział Grafiki w Katowicach. Plakacista, grafik, ilustrator książek. Profesor w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (od 1965) i Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (od 1994). Wykładał również w Hawanie (1970), na Uniwersytecie w Meksyku (1979-1980) oraz w Hochschule der Künste w Berlinie Zachodnim (1985). Doktor honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1997). Odznaczony złotym medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" (2006). Członek prestiżowej Aliance Graphique Internationale (AGI). Jest autorem ponad półtora tysiąca plakatów, głównie o tematyce kulturalnej (teatralne, filmowe, cyrkowe i muzyczne), ale w jego dorobku nie brakuje prac o wymowie społecznej czy propagujących sport. Projektował okładki do płyt, kalendarze i znaczki pocztowe, a także obwoluty do znakomitej serii Państwowego Instytutu Wydawniczego "Współczesna proza światowa". Waldemar Świerzy jest zaliczany do ścisłego grona najwybitniejszych europejskich plakacistów. Był jednym z twórców "polskiej szkoły plakatu" z lat 60 i 70 XX wieku. W 1970 roku furorę zrobił jego plakat cyrkowy, na którym przyciąga uwagę czerwona twarz klowna w niebieskim meloniku. Od tej pory postać ludzka i portret zdominowały na wiele lat twórczość plakatową Świerzego. Międzynarodową sławę przyniosły artyście plakaty z portretami muzyków (słynny cykl "Wielcy ludzie jazzu"). Jego plakat z wizerunkiem Jimmiego Hendrixa całe lata traktowany był przez młodzież jako kultowy. Sportretował ponad 250 znanych postaci. Portret stał się dla niego niewyczerpanym źródłem możliwości. Artysta nie skupia się na głębi psychologicznej modela, wydobywa z niego zaledwie kilka charakterystycznych rysów i za pomocą metafory opisuje jego zawód czy charakterystykę twórczości. Tworząc wizerunki polskich władców zapowiadał, że nie będą one idealizowane, jak w Poczcie Matejki, lecz będą stanowić rodzaj studiów psychologicznych ukazujących ich jako ludzi z krwi i kości, namiętnych nierzadko okrutnych. "Matejkowski poczet tak się przyjął, że dziś nie wyobrażamy sobie innego. A ja postanowiłem go sobie wyobrazić. Chciałem mieć na obrazach prawdziwych ludzi" - mówił. Wielokrotnie nagradzany. W 1959 roku otrzymał Grand Prix im. Toulouse - Lautreca na 1 Międzynarodowej Wystawie Plakatu Filmowego w Wersalu za plakat Czerwona Oberża, zaś w 1962 roku na tej samej wystawie zdobył III nagrodę za plakat Dwa piętra szczęścia. W 1970 roku został uhonorowany I nagrodą na 10 Biennale de Săo Paulo. W 1971 roku otrzymał złoty medal na Biennale Plakatu Polskiego w Katowicach - gdzie kilka razy przyznano mu również srebrny medal. W 1975 i 1985 roku zdobył I nagrodę na konkursie plakatów filmowych tygodnika Hollywood Reporter w Los Angeles za plakaty Ziemia obiecana i Psy wojny. Rok 1976 to złoty medal na Międzynarodowym Biennale Plakatu w Warszawie, a rok 1977 - I nagroda na Biennale Plakatu w Lahti. Prace Waldemara Świerzego znajdują się m.in. w Museum Of Modern Art w Nowym Jorku, Ermitażu w Petersburgu, Musee de la Publicite w Paryżu i Institute of Contemporary Art w Londynie, w Muzeum Narodowym w Poznaniu, Muzeum Plakatu w Wilanowie.

Wystawę oglądać można do końca wakacji.

Fotorelacja z wernisażu autorstwa Janusza Zimona